سنجش سطح توسعه یافتگی روستایی و رابطه ی آن با مولفه های مکانی- فضایی (مطالعه موردی: بخش مرکزی شهرستان کوهدشت- استان لرستان)

شناخت نابرابری ها و تفاوت های موجود در محدوده های جغرافیایی(کشور، استان، شهرستان و بخش) و تلاش در جهت رفع این نابرابری ها از وظایف مهم متولیان امر توسعه محسوب می شود. برای رسیدن به این هدف (توسعه متعادل و متوازن فضاهای جغرافیایی) لازم است بررسی دقیق و همه جانبه از وضعیت توسعه ی نواحی صورت گیرد تا با توجه به وضع موجود و شناخت پتانسیل های نواحی در جهت برنامه ریزی های توسعه اقدام شود. نوشتار حاضر با هدف شناخت و سنجش سطح توسعه یافتگی روستاهای بخش مرکزی شهرستان کوهدشت (استان لرستان) صورت گرفته است. به منظور سنجش سطح توسعه، 57 شاخص در زمینه های مختلف کالبدی- زیرساختی، اجتماعی و اقتصادی در سطح روستا انتخاب گردیده و آن را برای تمامی روستاهای مورد مطالعه محاسبه نموده ایم. شاخص های محاسبه شده به روش تقسیم بر میانگین از مقیاس رها شده و سپس با استفاده از روش تحلیل مولفه های اصلی، وزن شاخص ها را به دست آورده و در نهایت شاخص ترکیبی را برای روستاها به دست آورده ایم. نتایج تحقیق نشان می دهد که سطح توسعه یافتگی روستاها در سه دهستان کوهدشت شمالی، کوهدشت جنوبی و گل گل متوازن نبوده و عواملی چون اندازه ی جمعیتی، دوری و نزدیکی به مرکز شهرستان کوهدشت، وضعیت طبیعی روستاها (نوع استقرار) و منابع آب روستاها در این امر نقش داشته اند. هم چنین بر اساس یافته های تحقیق، از مجموع 131 روستای مورد مطالعه 32 روستا (43/24 درصد) در طبقه روستاهای برخوردار و نسبتاً برخوردار قرار دارند و 99 روستای دیگر که 57/75 درصدکل روستاها را تشکیل می دهد در گروه روستاهای محروم و خیلی محروم طبقه بندی می شوند.